ไวยากรณ์มีหน้าที่ทำอะไร

ไวยากรณ์มีหน้าที่ทำอะไรเนี่ย? มันก็… คือแบบ… เหมือนเราจะรู้ แต่พอจะอธิบายนี่สิ คิดหนักเลยแฮะ! เอาง่ายๆ นะ ถ้าภาษาไทยเป็นคน ไวยากรณ์ก็เหมือนโครงกระดูกอ่ะ ลองนึกภาพคนไม่มีกระดูกดิ ยืนได้เหรอ? เดินได้มั้ย? คงเป็นกองเนื้อเละๆ ใช่ปะ? ภาษาก็เหมือนกัน ถ้าไม่มีไวยากรณ์ มันก็คง… เละเทะ งงๆ ไม่รู้เรื่อง

แบบว่า… เคยเจอคนเขียนอะไรยาวๆ แต่ไม่รู้เรื่องมั้ย? อ่านแล้วปวดหัว เหมือนโดนตีหัวด้วยพจนานุกรม! นั่นแหละ บางทีก็เป็นเพราะไวยากรณ์นั่นแหละ มันทำให้เราเรียงคำได้ถูกต้อง สื่อสารกันรู้เรื่อง อย่างเช่น… เอ่อ… สมมติว่าเราอยากจะบอกว่า “ฉันกินข้าว” ถ้าไม่มีไวยากรณ์ เราอาจจะพูดว่า “ข้าวฉันกิน” หรือ “กินข้าวฉัน” ก็ได้ แต่ฟังแล้วมันแปลกๆ ใช่มั้ย? เหมือนหุ่นยนต์พูด ไม่เป็นธรรมชาติเลย

จำได้ว่าตอนเด็กๆ เคยเขียนเรียงความส่งครู แล้วโดนครูติว่าไวยากรณ์งงๆ ตอนนั้นก็แบบ… อะไรวะ แค่เขียนให้รู้เรื่องก็พอแล้วปะ แต่พอโตขึ้นก็เริ่มเข้าใจ ไวยากรณ์มันสำคัญจริงๆ มันทำให้เราสื่อสารได้อย่างมีประสิทธิภาพ ชัดเจน ไม่ต้องตีความกันให้วุ่นวาย มันเหมือน… เหมือน… อะไรดีนะ? อ๋อ! เหมือนสัญญาณไฟจราจร! ช่วยจัดระเบียบการสื่อสาร ไม่ให้ชนกัน ไม่ให้เกิดอุบัติเหตุทางภาษา อะไรประมาณนั้นแหละ!