ภาษาซีใช้ตัวแปรประเภทใด

เอ้อ…ถามว่าภาษาซีใช้ตัวแปรประเภทไหนใช่มั้ย? (ฮึ่ม…ทำท่าคิด) เอาจริงๆ มันก็เยอะแยะเลยนะ ตั้งแต่ int, float, char อะไรพวกนั้นที่เราคุ้นเคยกันดี แต่ที่มันส์สุดๆ อ่ะ ขอยกให้ “พอยน์เตอร์” เลย!

จริงดิ…พอยน์เตอร์ในภาษาซีเนี่ยนะ? ใช่! มันเจ๋งมากกกกกกก (ลากเสียงยาว) แบบว่ามันเปิดโลกให้เราได้ควบคุมหน่วยความจำโดยตรงเลยอ่ะ ซึ่งภาษาใหม่ๆ สมัยนี้เค้าไม่ค่อยทำกันแล้วไง เค้าซ่อนไว้หมด แต่ซีเนี่ย…ปล่อยให้เราเข้าไปยุ่งได้เต็มที่!

คิดดูดิ…เราสามารถ “ชี้” ไปที่ตำแหน่งของข้อมูลต่างๆ ในหน่วยความจำได้เลยนะ! (ตื่นเต้น) มันเหมือนเรามีกุญแจไขเข้าไปในห้องเก็บข้อมูลลับของคอมพิวเตอร์เลยอ่ะ!

แต่… (เสียงต่ำลง) แต่ๆๆๆๆๆ…ก็ต้องระวังมากๆๆๆๆๆๆ เลยนะ เพราะถ้าใช้ไม่เป็นนี่…โปรแกรมพังแบบไม่รู้ตัวเลยนะเว้ย! เคยป่ะ? เขียนโค้ดเสร็จ กดรัน…ปุ้ง! Error กระจาย! นั่นแหละ…ส่วนใหญ่มาจากพอยน์เตอร์นี่แหละ! (หัวเราะแห้งๆ)

มันเหมือนดาบสองคมจริงๆ อ่ะ คือถ้าเราคล่องแล้วนะ พอยน์เตอร์นี่มันช่วยให้โปรแกรมเราเร็วขึ้น แรงขึ้น ประหยัดทรัพยากรมากขึ้น แบบเห็นๆ เลย แต่ถ้าพลาดขึ้นมา…ก็หายนะ!

ตอนผมเริ่มเขียนซีใหม่ๆ นะ (เล่าประสบการณ์) คือแบบ…งงเป็นไก่ตาแตกเลย! พอยน์เตอร์อะไรวะเนี่ย? ชี้ไปชี้มา…โปรแกรมค้าง! (หัวเราะ) แต่พอเริ่มเข้าใจหลักการมันแล้วนะ…โอ้โห! มันเหมือนได้พลังวิเศษเลยอ่ะ! เขียนโค้ดอะไรก็ง่ายไปหมด!

สรุปก็คือ…พอยน์เตอร์เนี่ย มันเป็นอะไรที่ต้องฝึก ต้องลองผิดลองถูกเยอะๆ อ่ะ อย่าท้อ! (ให้กำลังใจ) แล้ววันนึงคุณจะเข้าใจว่าทำไมคนถึงบอกว่า “ภาษาซีมันเจ๋ง!” จริงๆ! (ยิ้ม)

(เอ๊ะ! ว่าแต่เค้าถามถึงตัวแปรประเภทอื่นด้วยนี่หว่า…เอาน่า! พอยน์เตอร์มันเด่นสุดนี่นา!)