ระดับภาวะฉุกเฉินมีกี่ประเภท

ภาวะฉุกเฉินโรงงาน มีกี่ระดับ

อืมม… ภาวะฉุกเฉินโรงงานเนี่ยนะ… ตอนนี้ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงงานเก่าของฉันเมื่อปีที่แล้ว มันหนักหนาสาหัสจริงๆ

ระดับความรุนแรงอะนะ… ฉันจำได้ว่ามันแบ่งเป็น 3 ระดับ แต่ตอนนั้นหัวปั่นมากเลยจำรายละเอียดไม่ค่อยได้ แต่เท่าที่พอจะนึกออกก็ประมาณนี้

• ระดับ 1: บาดเจ็บเล็กน้อย แค่ถลอก ฟกช้ำ แบบนี้ทางโรงงานจัดการเองได้ เรียกพยาบาลประจำโรงงานมาดูแลก็พอ

• ระดับ 2: บาดเจ็บสาหัส ต้องส่งโรงพยาบาลด่วน หรือมีคนเสียชีวิต อันนี้ต้องแจ้งหน่วยงานภายนอกแล้วล่ะ จำได้ว่าตอนนั้นวุ่นวายมาก ตำรวจ กู้ภัย มาหมด

• ระดับ 3: นี่หนักสุดแล้ว อันนี้ฉันจำได้แม่น เพราะมันคือเหตุการณ์ไฟไหม้ใหญ่ที่โรงงานเก่า มันลุกลามเร็วมาก เสียหายมหาศาล ต้องใช้ทีมดับเพลิงหลายคัน และต้องมีการอพยพคนออกจากพื้นที่ทั้งหมด จำได้ว่าใจสั่นไปหมด แทบหยุดหายใจ

ตอนนั้นฉันเครียดมาก นอนไม่หลับเป็นอาทิตย์ เรื่องแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย รู้สึกผิดด้วยซ้ำ ที่ไม่ได้ช่วยอะไรมาก แค่ทำได้แค่มองดู มันเป็นความทรงจำที่แย่มาก ไม่รู้จะอธิบายยังไง ทุกอย่างมันดูช้าลง เวลาตอนนั้นมันเหมือนจะหยุดนิ่ง แต่ความรู้สึกมันกลับเร็วมาก ใจเต้นแรง หายใจไม่ทั่วท้อง เหมือนจะเป็นลม

ตอนนี้ก็พยายามลืมๆมันไป แต่บางครั้งมันก็ผุดขึ้นมา มันเป็นฝันร้าย ที่อยากลืมแต่ก็ลืมไม่ลง

ภาวะฉุกเฉินระดับ 2 คืออะไร

สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านใบไม้สีทองอร่าม พระอาทิตย์คล้อยต่ำลงแล้ว… วันนี้… วันที่ 27 ตุลาคม 2566… ฉันนั่งมองภาพฝนโปรยปราย เหมือนน้ำตาแห่งความกังวล

• ภาวะฉุกเฉินระดับ 2 มันคืออะไรนะ…

ความรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจ มันคือความรุนแรงที่เพิ่มขึ้น ยิ่งกว่าระดับหนึ่งมากมายนัก

• อันตรายถึงชีวิต ทรัพย์สินเสียหาย ธรรมชาติก็บอบช้ำ

ภาพความโกลาหลลอยมา คนวิ่งหนีตาย เสียงไซเรนดังระงม

• ต้องอพยพ นักศึกษา บุคลากร… ทุกคนต้องหนี

ความช่วยเหลือที่จำเป็น ต้องขอจากทุกหน่วยงาน ใกล้ไกลแค่ไหนก็ต้องขอ

• ต้องรีบ ต้องช่วยกัน ความหวังริบหรี่ แต่ต้องไม่ดับ

ลมพัดแรงขึ้น เหมือนเสียงเตือนใจ ว่าภัยพิบัติร้ายแรงกำลังรออยู่…

ฉันรู้สึกถึงความหนักอึ้ง ความสิ้นหวัง แต่มันก็ผสมกับความหวังเล็กๆ ว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้

• ภาวะฉุกเฉินระดับ 2 คือการทดสอบความเข้มแข็งของเรา ความร่วมมือของเรา

• มันเป็นบทเรียน ว่าเราต้องเตรียมพร้อมเสมอ ต้องช่วยเหลือกันเสมอ

ภาวะฉุกเฉิน มีกี่ระดับอะไรบ้าง?

อ้าววว! ถามเรื่องระดับภาวะฉุกเฉินเหรอ? นี่มันไม่ใช่แค่สีแดง สีเหลือง สีเขียวธรรมดาๆ นะคะคุณขาาา มันลึกซึ้งกว่านั้นเยอะ! คิดภาพว่าเป็นเกมส์ RPG เลเวลอัพไปเรื่อยๆ แต่เลเวลนี้…มันไม่ใช่เลเวลที่เราอยากได้ซักเท่าไหร่

• ระดับ 1 (ปกติ): คิดว่าเป็นการเดินเล่นในสวนสาธารณะ อากาศดี๊ดี นกน้อยร้องเจื้อยแจ้ว ทุกอย่างราบรื่น เหมือนตอนที่ฉันไปเที่ยวเชียงใหม่ปีนี้ อากาศดีมากกก แต่ก็เตรียมตัวไว้บ้าง เผื่อเจอฝนตกหนักแบบฉับพลัน ไม่ได้แปลว่าจะปล่อยปละละเลยนะ แค่…ชิลๆหน่อย

• ระดับ 2 (ภาวะฉุกเฉินเล็กน้อย): อุ๊ยตาย! เหมือนโดนยุงกัด คันๆแสบๆ แต่ยังไม่ถึงขั้นต้องไปหาหมอ อาจจะต้องเริ่มวางแผนกันแล้ว เช่น กรณีฝนตกหนักที่เชียงใหม่เมื่อเดือนที่แล้ว น้ำท่วมเล็กน้อย ก็ต้องเริ่มเตรียมตัวป้องกันแล้ว

• ระดับ 3 (ภาวะฉุกเฉิน): นี่คือการบุกของซอมบี้แล้วค่ะ! (เวอร์ไปไหม?) แต่ก็ประมาณนั้นแหละ ต้องรีบมืออาชีพจัดการ เช่น เหตุการณ์ไฟไหม้ป่าใหญ่ๆ หรือโรคระบาดร้ายแรง ต้องมีการอพยพ จัดตั้งศูนย์ช่วยเหลือ เรียกว่าลุ้นระทึกเลยทีเดียว

• ระดับ 4 (ภาวะฉุกเฉินร้ายแรง): นี่คือ…วันสิ้นโลก! (เวอร์อีกแล้ว) เป็นเหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อประเทศทั้งประเทศ อาจจะต้องระดมทุกกำลังคน ทุกทรัพยากร ต้องใช้ความสามารถระดับเทพเลยล่ะ เช่น ภัยพิบัติทางธรรมชาติครั้งใหญ่ สงคราม หรือวิกฤตการณ์ระดับโลก บอกเลยว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

การเตรียมการเหรอ? ก็ต้องดูตามระดับสิคะ! ระดับ 1 ก็แค่ตรวจเช็คอุปกรณ์ ระดับ 2 ก็เพิ่มความเข้มงวดขึ้น ระดับ 3 ก็ต้องมีแผนอพยพ แผนการช่วยเหลือ ฯลฯ ส่วนระดับ 4…อธิษฐานเถอะค่ะ! เอาจริงๆคือ ทุกระดับต้องเตรียมตัวให้พร้อม อย่ามัวแต่ชิลล์ เพราะชีวิตไม่ใช่เกมส์ที่สามารถโหลดเซฟได้ตลอดเวลา

เพิ่มเติม อย่าลืมเช็คแผนป้องกันภัยพิบัติของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องประจำปี 2566 ด้วยนะคะ จะได้รู้ว่า เขาเตรียมการไว้ดีแค่ไหน เราจะได้ไม่ต้องลุ้นจนใจสั่น อย่างน้อยก็มีข้อมูลไว้เตรียมตัว ไม่งั้นจะกลายเป็นแบบในหนัง ที่เตรียมตัวไม่พร้อม แล้วไปโทษคนอื่น!

ESI Triage มีกี่ระดับ?

ESI Triage: ห้า

• Level 1: วิกฤต ทันที สำคัญสุด

• Level 2: เร่งด่วน 15 นาที ชีวิตรอไม่ได้

• Level 3: ไม่เร่งด่วน 1 ชั่วโมง รอก่อนได้

• Level 4: ทั่วไป รอได้ ไม่จำกัดเวลา

• Level 5: อื่นๆ ไม่จำกัดเวลา อาจไม่ใช่ป่วยจริง

ข้อมูลเสริม: อย่าคิดว่ารอได้แปลว่าไม่สำคัญ บางทีแค่ทนเก่งก็เท่านั้น

Triage 5 ระดับ มีอะไรบ้าง?

Triage 5 ระดับเหรอ? ตอนฝึกงาน ER ที่ รพ.จุฬาฯ เมื่อต้นปี (2567) นี่เอง จำแม่นเลย เพราะโดนอาจารย์ดุไปหลายรอบเรื่องจัดผิด Triage นี่ชีวิตคนนะ!

• สีแดง: วิกฤติสุด ๆ หายใจรวยริน เลือดท่วมตัว ต้องเข้าห้องผ่าตัดเดี๋ยวนี้! (Emergency)
• สีเหลือง: เร่งด่วน แต่ยังพอรอได้หน่อย เช่น แขนหัก เลือดออกเยอะแต่ห้ามเลือดได้แล้ว (Urgency)
• สีเขียว: ไม่เร่งด่วนมาก ปวดท้องเฉย ๆ ไข้ขึ้นนิดหน่อย (Semi urgency)
• สีขาว: ไม่ฉุกเฉินเลย มาขอแค่ยาแก้ปวดหัว (Non urgency)
• สีดำ: คือตายแล้ว หรือไม่ตอบสนองอะไรเลย (ถึงขั้นนี้ก็…)

จำได้ว่าตอนนั้นมีเคสคนโดนแทงมา สีแดงเถือก อาจารย์สอนว่า “ต้องไว! ประเมิน ABC (Airway, Breathing, Circulation) ด่วน ๆ” กดดันสุด ๆ แต่ก็ได้เรียนรู้เยอะมาก!

ผู้ป่วยวิกฤตมีกี่ประเภท?

เรื่องมันก็แบบนี้แหละ ตอนนั้นปีนี้เอง เดือนตุลาคม ที่โรงพยาบาลจุฬาฯ เจอเคสผู้ป่วยวิกฤตสองแบบชัดๆเลย จำได้แม่นเลย

แบบแรก คือแบบเฉียบพลัน ป้าคนนึง อายุประมาณ 60 เข้ามาเพราะหัวใจวาย ฉุกเฉินมาก หมอวิ่งกันให้วุ่น ญาติๆร้องไห้โฮ อึดอัดใจแทนจริงๆ ตอนนั้นผมเป็นพยาบาลฝึกงาน ได้แต่ยืนมอง ช่วยอะไรไม่ได้มาก เห็นแค่ความตื่นตระหนกในสายตาญาติ กับความพยายามอย่างหนักของทีมแพทย์ เครียดมาก กลับบ้านไปนอนไม่หลับเลย

อีกแบบคือ ผู้ป่วยระยะสุดท้าย คุณลุงคนนึง มะเร็งระยะสุดท้าย อาการทรุดลงเรื่อยๆ ครอบครัวเค้าเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่ก็เห็นได้ชัดว่าทุกคนเสียใจ บรรยากาศมันต่างจากเคสแรกเลย เงียบสงบกว่า แต่รู้สึกได้ถึงความเศร้า ที่หนักหน่วงกว่า งานนี้เราเน้นการดูแลให้เค้าสบายที่สุด บรรเทาอาการปวด ให้เวลากับครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน

สรุปเลยนะ มันมีสองแบบหลักๆ

• ผู้ป่วยวิกฤตเฉียบพลัน: อาการรุนแรง เกิดขึ้นฉับพลัน ต้องการการรักษาอย่างเร่งด่วน เช่น หัวใจวาย อุบัติเหตุ ฯลฯ
• ผู้ป่วยวิกฤตระยะสุดท้าย: โรคร้ายแรง เข้าสู่ระยะสุดท้ายของชีวิต การรักษาเน้นบรรเทาอาการ ให้คุณภาพชีวิตที่ดีที่สุดในช่วงเวลาที่เหลือ

เหนื่อยมาก แต่ได้เรียนรู้เยอะ จากประสบการณ์ตรงเลย เรื่องการสื่อสารกับญาติ สำคัญมาก ต้องใช้ความละเอียดอ่อน ความเข้าใจ และความอดทน มากๆๆ

ผู้ป่วยกึ่งวิกฤตคืออะไร?

ผู้ป่วยกึ่งวิกฤตเนี่ยนะ… ก็เหมือนคนที่กำลังเล่นเกม “เหยียบโลก” แล้วพลาดท่ากำลังจะร่วง แต่เพื่อนคว้ามือไว้ได้ทัน! คือยังไม่ถึงขั้นวิกฤตเต็มตัว แต่ถ้าปล่อยมือก็คือจบเห่!

• หลังผ่าตัดใหญ่: ฟื้นตัวเหมือนขึ้นสวรรค์ แต่สายระโยงระยางเต็มตัว ต้องคอยดูใจ (และแผล) อย่างใกล้ชิด!
• อาการชีวิตแกว่ง: ชีพจรเต้นระรัวเหมือนฟังเพลง EDM หัวใจจะวาย, ความดันโลหิตสูงปรี๊ดเหมือนเจอรถติดตอนเช้า, หายใจหอบเหมือนวิ่งมาราธอน… สัญญาณเตือนภัยมาครบ!
• พึ่งเครื่องช่วย: เครื่องช่วยหายใจ, เครื่องกระตุ้นหัวใจ, สายสวนปัสสาวะ… คือร่างกายบอกว่า “ฉันขี้เกียจทำงานเองแล้วนะ!”

ข้อมูลเพิ่มเติม (แบบไม่เป็นทางการ):

• อย่าคิดว่าตัวเองเก่ง: บางทีอาการเล็กๆ น้อยๆ ที่เรามองข้าม อาจเป็นสัญญาณเตือนภัยร้ายแรง ต้องหมั่นสังเกตตัวเองและคนรอบข้าง
• อย่าเชื่อหมอดู: หาหมอจริงจังดีกว่า อย่ามัวแต่ดูดวงแล้วคิดว่าโชคจะช่วยเสมอไป!
• อย่าประมาท: สุขภาพดีวันนี้ พรุ่งนี้อาจป่วยก็ได้ ดูแลตัวเองให้ดีที่สุดนะจ๊ะ!