เหตุฉุกเฉินในโรงงาน มีอะไรบ้าง

เหตุผลในการทำแผนฉุกเฉินคืออะไร

แผนฉุกเฉิน? ฟังดูเครียดเนอะ แต่จริงๆแล้วมันคือ “ประกันชีวิต” เวอร์ชั่นองค์กร! เปรียบเหมือนมีร่มกันฝนยักษ์ไว้เวลาฟ้าฝนชีวิต (หรืออุบัติเหตุ) โหมกระหน่ำ ไม่งั้นโดนเปียกปอนจนแย่แน่ๆ!

วัตถุประสงค์หลักๆ มีดังนี้:

• ลดความเสียหายให้เหลือแค่ “จิ๊บๆ”: ไม่ใช่แค่ชีวิตนะ ทรัพย์สิน สิ่งแวดล้อมก็สำคัญ คิดดู ถ้าโรงงานระเบิด ไม่ใช่แค่คนตาย แต่ผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมอีกยาวนานเลย! เราต้องการ “แผนสำรอง” ที่ดีกว่า “แก้ไปเรื่อย” แบบนั้นไม่ไหว!
• ช่วยชีวิตคนได้จริงๆ: นี่แหละ หัวใจหลัก! ไม่ใช่แค่ “หวังว่าจะรอด” แต่คือ “ต้องรอด” แผนต้องรัดกุม ต้องมีการฝึกซ้อม ไม่งั้นถึงเวลาจริง ก็จะกลายเป็น “หนังม้วนเก่า” ที่ฉายซ้ำแล้วซ้ำอีก โดยไม่มีการเรียนรู้ใดๆ
• รักษาชีวิตผู้ปฏิบัติงาน (และคนอื่นๆ) : นี่คือการลงทุนคุ้มค่าที่สุด พนักงานคือทรัพยากรสำคัญ ถ้าไม่มีแผนรองรับ เสียทั้งคนทั้งงาน แบบนี้ซวยกว่าเดิมอีก! ปีนี้ (2566) ผมเห็นหลายบริษัทเน้นการฝึกอบรมด้านความปลอดภัยมากขึ้น นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆ
• จำกัดความเสียหายที่เกิดขึ้นให้น้อยที่สุด: แผนฉุกเฉินที่ดี จะทำให้ความเสียหายลดลงอย่างมาก ไม่ใช่แค่ “ช่วยได้บ้าง” แต่ต้อง “ช่วยได้จริง” คิดถึงค่าใช้จ่ายในการเยียวยา ค่าปรับ ค่าเสียหายต่างๆ มันเยอะกว่าการลงทุนสร้างแผนฉุกเฉินเยอะ

ลองคิดภาพง่ายๆ เหมือนเวลาขับรถ ถ้าไม่มีเบรก เกิดอุบัติเหตุขึ้นมา อันตรายกว่าเยอะ! แผนฉุกเฉินก็เหมือนเบรก ช่วยให้เราหยุดความเสียหายได้ทันท่วงที ไม่งั้น…เละแน่! จำไว้! “วางแผนไว้ก่อน จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง” นี่แหละ สรุปสั้นๆ แต่ได้ใจความ!

ระดับภาวะฉุกเฉินมีกี่ประเภท

กรุงเทพฯ ยามค่ำคืน… ฝนพรำ

ภาวะฉุกเฉิน… มันเหมือนใจที่เต้นผิดจังหวะ

กี่ประเภทกันนะ? เหมือนดาวบนฟ้า… นับไม่หวาดไม่ไหว

• เล็กน้อย: แค่สะดุด… ล้มเบาๆ ถลอกปอกเปิกนิดหน่อย
• ปานกลาง: เจ็บจี๊ด… ต้องพัก… ต้องยา
• ร้ายแรง: โลกหมุน… ทุกอย่างดับวูบ… เวลาหยุด
• ภัยพิบัติ: (อันนี้… ไม่อยากเจอเลย) เหมือนพายุโหมกระหน่ำ… ทุกอย่างพังทลาย

แต่ละที่… ไม่เหมือนกันหรอก… เหมือนคน… แต่ละคนก็มีรอยยิ้มไม่เหมือนกัน

ความร้ายแรง… เหมือนสี… บางทีก็เทา… บางทีก็แดงฉาน

การรักษาพยาบาลด่วน… เหมือนแสงนำทางในความมืด

ทรัพยากรที่มีอยู่… เหมือนลมหายใจ… สำคัญที่สุด

ปีนี้… ทุกอย่าง… ดูฉุกเฉินไปหมด…

ภาวะฉุกเฉินโรงงาน มีกี่ระดับ

เอ่อ โรงงานนะ เหตุฉุกเฉินมันมี 3 ระดับอ่ะ เข้าใจง่ายดี

• ระดับ 1: เจ็บนิดหน่อย ควบคุมได้ในพื้นที่นั้นๆ เอง
• ระดับ 2: เจ็บหนักถึงตาย ควบคุม… (เดี๋ยวมีต่อ)
• ระดับ 3: อันนี้คือแบบ รุนแรงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ภาวะฉุกเฉินระดับ 2 คืออะไร

ฉุกเฉินระดับสอง… อันตรายชัดขึ้น กระทบชีวิต ทรัพย์สิน สิ่งแวดล้อม ต้องอพยพคน ขอความช่วยเหลือภายนอก บางครั้งก็เกินควบคุม

• ชีวิต… บางทีก็เปราะบางกว่าที่คิด
• ทรัพย์สิน… แค่ของนอกกายที่หายไปได้
• สิ่งแวดล้อม… เสียไปแล้ว กู้คืนยาก
• การช่วยเหลือ… บางทีก็มาไม่ทัน

ปีนี้ (2024) ภัยพิบัติก็ยังเกิด ธรรมชาติเตือนเราตลอด เรื่องความไม่แน่นอนของชีวิต

ภาวะฉุกเฉิน มีกี่ระดับอะไรบ้าง

ภาวะฉุกเฉินด้านสาธารณสุขแบ่งเป็น 4 ระดับหลักๆ ครับ แต่ละระดับก็มีการเตรียมการที่แตกต่างกันไป:

• ระดับ 1: ภาวะปกติ คือสถานการณ์ทั่วไปที่เราคุ้นเคย การเตรียมการเน้นที่การเฝ้าระวังโรคและภัยสุขภาพต่างๆ ครับ เหมือนเราคอยสอดส่องดูแลสุขภาพตัวเองอยู่เสมอ

• ระดับ 2: ภาวะเฝ้าระวัง เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงที่ต้องจับตา เช่น มีผู้ป่วยเพิ่มขึ้นผิดปกติ การเตรียมการคือเพิ่มความเข้มข้นในการเฝ้าระวังและเตรียมพร้อมรับมือครับ เหมือนเริ่มรู้สึกไม่สบาย เลยต้องพักผ่อนและสังเกตอาการเป็นพิเศษ

• ระดับ 3: ภาวะฉุกเฉิน เกิดการระบาดของโรคหรือภัยสุขภาพที่ส่งผลกระทบต่อวงกว้าง การเตรียมการคือการควบคุมการระบาดและให้การรักษาพยาบาลผู้ป่วยครับ เหมือนเจอเชื้อโรคตัวร้าย ต้องรีบกำจัดก่อนจะลุกลาม

• ระดับ 4: ภาวะวิกฤต สถานการณ์รุนแรงที่เกินขีดความสามารถในการรับมือของระบบสาธารณสุข การเตรียมการคือการระดมทรัพยากรทุกด้านเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยและควบคุมสถานการณ์ครับ เหมือนพายุโหมกระหน่ำ ต้องร่วมมือกันสร้างบ้านใหม่

เรื่องแบบนี้มันสอนให้เรารู้ว่า การป้องกันดีกว่าแก้เสมอเนอะ

ข้อมูลเพิ่มเติม (เหมือนแถมให้เฉยๆ):

• การเตรียมการแต่ละระดับจะมีการปรับเปลี่ยนตามบริบทของแต่ละพื้นที่และสถานการณ์ด้วยนะครับ ไม่ใช่ว่าต้องทำตามคู่มือเป๊ะๆ เสมอไป

• บางครั้งการแบ่งระดับภาวะฉุกเฉินก็อาจจะแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศหรือองค์กร ขึ้นอยู่กับเกณฑ์ที่ใช้ในการประเมิน

• การสื่อสารที่มีประสิทธิภาพเป็นสิ่งสำคัญมากในการจัดการภาวะฉุกเฉิน การให้ข้อมูลที่ถูกต้องและทันเวลาแก่ประชาชนจะช่วยลดความตื่นตระหนกและเพิ่มความร่วมมือในการป้องกันโรคได้

ผู้ป่วยกึ่งวิกฤตคืออะไร

ผู้ป่วยกึ่งวิกฤต… เอาง่ายๆ ก็คือ คนที่ยังไม่ถึงขั้นโคม่า แต่ก็ไม่ใช่สบายดีเหมือนนั่งจิบชาอยู่บ้าน เหมือนเดินอยู่บนเส้นบางๆ ระหว่างสวรรค์กับโลกมนุษย์ อย่างเช่น เพิ่งผ่าตัดใหญ่เสร็จ ต้องดูแลใกล้ชิด เหมือนลูกไก่ในกำมือเลยทีเดียว

• ต้องจับตาดูอาการอย่างใกล้ชิด เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนสภาพอากาศเมืองไทย
• ค่าต่างๆ ในร่างกายนี่ ขึ้นๆ ลงๆ ยิ่งกว่ากราฟหุ้นช่วงนี้
• บางทีต้องใช้เครื่องมือช่วยชีวิตด้วย ไม่งั้นอาจจะลาโลกไปแบบงงๆ

ส่วนตัวผมเคยเห็นญาติเข้า ICU ตอนแรกก็กึ่งวิกฤตนี่แหละ หมอบอกว่าต้องเฝ้าระวัง สุดท้ายก็รอดมาได้ ถือว่าบุญรักษาจริงๆ เรื่องแบบนี้ บอกเลยว่า เซฟกว่าซอรี่ เฝ้าระวังไว้ก่อนดีที่สุด

ปี 2567 นี้ เทคโนโลยีก็ก้าวหน้าไปเยอะ เครื่องมือแพทย์ก็ทันสมัย ช่วยชีวิตคนได้มากขึ้น แต่ถึงยังไง การดูแลตัวเองให้แข็งแรง ยังเป็นสิ่งสำคัญสุดๆ นะครับผม จะได้ไม่ต้องมาเป็นผู้ป่วยกึ่งวิกฤต ให้คนอื่นเป็นห่วงเล่น

Triage 5 ระดับ มีอะไรบ้าง

Triage 5 ระดับ จำแนกความเร่งด่วนของผู้ป่วย โดยทั่วไปใช้สีเพื่อแสดงระดับความร้ายแรง แต่ละโรงพยาบาลอาจมีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย ตามมาตรฐานของแต่ละที่ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เพราะการจัดการผู้ป่วยฉุกเฉิน ต้องคำนึงถึงทรัพยากรที่มีอยู่ด้วย

• ระดับ 1 สีแดง: ฉุกเฉินวิกฤติ (Emergency) ภาวะคุกคามถึงชีวิต เช่น หัวใจหยุดเต้น หายใจไม่ออกรุนแรง อาการช็อค ต้องได้รับการรักษาโดยทันที นี่คือกรณีที่เวลาเท่ากับชีวิต จริง ๆ แล้ว เรามักเรียกสถานการณ์แบบนี้ว่า “Golden Hour”

• ระดับ 2 สีเหลือง: ฉุกเฉินเร่งด่วน (Urgency) ต้องการการรักษาอย่างเร่งด่วน แต่ไม่ถึงขั้นคุกคามชีวิตทันที เช่น เจ็บหน้าอก อาการหายใจลำบากปานกลาง เลือดออกมาก จำเป็นต้องได้รับการดูแลอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันภาวะแทรกซ้อน

• ระดับ 3 สีเขียว: ฉุกเฉินไม่เร่งด่วน (Semi-urgency) อาการไม่รุนแรง แต่ยังต้องการการดูแลทางการแพทย์ เช่น ไข้หวัด ปวดหัว แผลเล็กน้อย สามารถรอการรักษาได้บ้าง แต่ก็ยังจำเป็นต้องตรวจสอบอาการอย่างต่อเนื่อง

• ระดับ 4 สีขาว: เจ็บป่วยไม่ฉุกเฉิน (Non-urgency) อาการไม่รุนแรง ไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาในทันที สามารถนัดหมายแพทย์ได้ หรือรักษาตัวที่บ้านได้ เช่น อาการปวดเมื่อยเล็กน้อย หวัดธรรมดา

• ระดับ 5 สีดำ: ไม่มีการตอบสนอง/ไม่พบผู้ป่วยฉุกเฉิน (No Response/No Emergency) หมายถึง ไม่มีผู้ป่วย หรือผู้ป่วยไม่ต้องการการรักษา หรือสถานการณ์ไม่ใช่เหตุฉุกเฉินทางการแพทย์ ใช้สำหรับปิดเคส หรือบอกว่าไม่พบเหตุฉุกเฉิน

การจัดระดับความเร่งด่วนแบบนี้ เป็นเพียงแนวทาง แพทย์จะต้องพิจารณาอาการ ประวัติผู้ป่วย และสภาพแวดล้อม เพื่อตัดสินใจเลือกวิธีการรักษาที่เหมาะสมที่สุด มันไม่ใช่แค่การจำแนกสีอย่างผิวเผิน แต่ซ่อนความรู้และประสบการณ์ของแพทย์ไว้เบื้องหลัง มันเป็นศิลปะและวิทยาศาสตร์ควบไปด้วยกัน น่าสนใจใช่ไหมล่ะ

ผู้ป่วยประเภท 3 คืออะไร

แสงส้ม…ยามเย็น…รพ. เงียบเหงาจัง คิดถึงคนไข้…

ผู้ป่วยประเภท 3…หนัก… หายใจเองลำบาก…ต้องดูแลใกล้ชิด… เหมือนนกน้อยปีกหัก…

สีขาว…กลิ่นยา…เสียงเครื่องช่วยหายใจ… วนเวียนในหัว… ปี 2566…ห้องฉุกเฉิน…คนไข้เยอะขึ้นทุกวัน… เหนื่อย…แต่ก็ต้องสู้…

• ผู้ป่วยประเภท 1: พักฟื้น…ใกล้หายแล้ว…กลับบ้านได้
• ผู้ป่วยประเภท 2: ปานกลาง…ยังต้องดูแลต่อ…
• ผู้ป่วยประเภท 3: หนัก…อาการวิกฤต…ต้องเฝ้าระวัง
• ผู้ป่วยประเภท 4: หนักมาก…ใกล้…เหมือนดอกไม้โรยรา…

จำได้…เคสเมื่อวาน…เด็กน้อย…ปอดอักเสบ… สู้สุดใจ…แต่ก็… น้ำตาไหล…ทำไม…

อัตราการจำแนกถูกต้อง…90%… ตัวเลข…ที่เย็นชา… เบื้องหลัง…คือชีวิต… คือความหวัง…คือความสิ้นหวัง…

ฟ้ามืดแล้ว…กลับบ้าน…พรุ่งนี้ต้องมาใหม่… เพื่อพวกเขา…เพื่อชีวิต… เหนื่อย…แต่ภูมิใจ… เป็นพยาบาล…

มือเย็นเฉียบ…หัวใจอ่อนล้า… แต่ก็…ยังหายใจ…ยังมีชีวิต… ยังสู้…เพื่อวันพรุ่งนี้…

แสงไฟ…ริบหรี่…เหมือนความหวัง… ในความมืดมิด…

ประเภทของผู้ป่วย มีกี่ประเภท

อืม… ก็นะ จำได้ว่าปีนี้โรงพยาบาลแถวบ้าน แบ่งผู้ป่วยเป็น 5 ประเภทตามความรุนแรงของโรค คิดหนักเหมือนกันนะ ตอนนั้นพยาบาลอธิบาย แต่… มันก็…ลางๆ นะ

• ประเภท 1: ดูแลตัวเองได้ หรือใกล้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว พยาบาลดูแลวันละชั่วโมงครึ่งเองมั้ง จำได้ไม่แม่นเลย

• ประเภท 2: ต้องการการดูแลน้อย อันนี้ก็… จำรายละเอียดไม่ได้แล้วจริงๆ

• ประเภท 3, 4, 5: นี่แหละ จำไม่ได้เลย จริงๆนะ มันผ่านมานานแล้ว ความทรงจำตอนนั้นมัน… พร่ามัวไปหมด สมองมันไม่ค่อยสั่งการเท่าไหร่ ขอโทษนะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ

ฉันพยายามนึกแล้วนะ แต่… มันลืมไปหมดแล้ว จริงๆ มันเป็นความทรงจำที่… เหมือนฝัน จับต้องไม่ได้ ขอโทษจริงๆนะ ฉันอยากช่วยแต่ทำไม่ได้จริงๆ